Σκεφτόμουν τις προάλλες ότι οι εταιρίες είναι κι αυτές μέρος της κοινωνίας και την επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό. Αναρωτήθηκα τι θα γινόταν αν μια εταιρία με ανακοίνωσή της έπαιρνε θέση απέναντι σε κάποιο κοινωνικο-πολιτικό θέμα. Τι θα γινόταν αν η ανακοίνωση αυτή ήταν προκλητική για τα κριτήρια της αστικής δημοκρατίας? Για παράδειγμα, αν ήταν ανακοίνωση αλληλεγγύης για κάποιον που κατηγορείται για τρομοκρατία? Εκεί ένιωσα ότι ξεφεύγω, αλλά άφησα τη φαντασία να τρέχει και κατέληξα σε ένα σενάριο που με εξέπληξε.
Φαντάστηκα έναν κόσμο, στον οποίο έχουν επιβιώσει μόνο εταιρίες-κολοσσοί, σε όλους τους καταναλωτικούς κλάδους έχει επιβληθεί μονοπώλιο ή ολιγοπώλιο, και κάθε εταιρία έχει χτίσει ένα συγκεκριμένο πολιτικό προφίλ. Με αφετηρία αυτό, ξεκίνησα τους συνειρμούς και το μυαλό μου πήγε πρώτα απ’όλα στις μάζες. Ο κόσμος πλέον δεν θα υποστηρίζει κάποια ιδεολογία, αλλά την εταιρία που έχει υιοθετήσει την ιδεολογία αυτή στο πολιτικό της προφίλ. Η ιδεολογία θα έχει αντικατασταθεί από μια μάρκα και στις πορείες ο κόσμος θα διαδηλώνει υπέρ της εκάστοτε εταιρίας, αντί μιας πολιτικής θέσης. Οι ομαδοποιήσεις που προκύπτουν από τις διάφορες πολιτικές τάσεις θα έχουν αντικατασταθεί από οπαδούς επιχειρήσεων. Η σκέψη, το μεγαλύτερο προνόμιο του ανθρώπινου είδους, θα’ναι νεκρό.
Οι οπαδοί μιας εταιρίας θα είναι υπάλληλοί της και καταναλωτές της, αφού θα έχουν πιστέψει ότι εργαζόμενοι στην εταιρία και αγοράζοντας από αυτήν, ουσιαστικά θα βοηθούν στην επικράτηση της πολιτικής τους θεωρίας. Οπότε, ο μισθός τους θα επιστρέφεται και με το παραπάνω στην εταιρία, μέσω της αγοράς των προϊόντων της από αυτούς. Θα μπορεί, προφανώς, να έχει τους εργαζόμενούς της φακελωμένους και, ως πολιτικός τους εκπρόσωπος και ηγέτης, θα μπορεί να έχει απαιτήσεις από αυτούς (και να τις επιβάλλει) σε θέματα της καθημερινότητάς τους, του τρόπου ζωής τους.
Από κει και πέρα, μπορούν να μπουν διάφορες λεπτομέρειες. Για παράδειγμα, μια εταιρία θα μπορεί όποτε τη συμφέρει να δημιουργεί ένα στημένο πολιτικό σκηνικό για να δώσει κίνητρο στους οπαδούς της να κάνουν αυτό που κάνουν, αλλά ακόμα πιο έντονα. Να δουλεύουν ακόμα περισσότερο ή με ταχύτερους ρυθμούς.
Eλάχιστοι άνθρωποι θα συσσωρεύουν πλούτο, θα ασκούν άμεσο έλεγχο σε όλη την υπόλοιπη κοινωνία και (το χειρότερο) η κοινωνία θα τους υποστηρίζει. Το κράτος θα είναι άχρηστο, αφού οι εταιρίες θα έχουν αναλάβει τη μέριμνα των πολιτών συν το φακέλωμα και τον έλεγχό τους.
Ίδια κατάληξη θα μπορούσε να έχει ή ίδια ιστορία αν ξεκινούσε ανάποδα. Όχι από την οικονομική κερδοσκοπία στην πολιτική, αλλά από την πολιτική κερδοσκοπία στην οικονομική. Αν τα κόμματα ενός κράτους επεκτείνονταν και στον καταναλωτικό τομέα, δηλαδή παρήγαγαν και πουλούσαν προϊόντα ή υπηρεσίες, θα μπορούσα να φανταστώ (ξεπερνώντας λίγο τα όρια της πραγματικότητας πάλι) μια κοινωνία ολοκληρωτική, όπου ο πολιτικός χαρακτήρας σε συνδυασμό με την συσσώρευση οικονομικού κέρδους θα ασκούσαν ολικό και άμεσο έλεγχο στις μάζες.
Πρέπει να βγει σε ταινία…
Leave a Reply